Uzun bir nefes çekti, sonra bir daha, sonra bir daha.
Hepsini uzun bir soluk ile verdi, ciğerlerindeki ıslık seslerini umursamayarak.
Boynunu çatırdattı, uzun zamandır pratik yapmamıştı ve vücudu paslanmıştı, uzun zamandır onun geri gelişini bekliyordu, beyninde uzun zamandır gitmemişti, hep oradaydı, hep orada kalacağı gibi, fakat sonunda fiziksel olarak dönmüştü, tanrım dönmüştü.
Elleri titriyordu korkudan, bu dünyadaki tek korktuğu kişi oydu, tek çekindiği kişi oydu, tek gerçekten onu dizlerinin üzerinde ağlatabilecek kişi oydu, nefret ediyordu ondan, aynı zamanda onu çok seviyordu, herşey üzerine yemin edebilirdi ki onu öldürmek istiyordu, bu en çok istediği şeylerden birisiydi.
Elleri soğuktan buz kesmişti, vücudu hamlaşmıştı, beyninin içindeki tek dostu ile konuşmayalı o kadar uzun zaman olmuştu ki artık onu unutmuş gibiydi, fakat o hep oradaydı, kardeşi için orada olmak zorundaydı.
Bu yaşamdan kaçabilmesini sağlıyordu o ve geri gelmesi gerekiyordu, akıl sağlığını koruyan yegane varlıktı o siyah yaratık.
Dişlerini sıktı, gülmeye başladı, yağmur suları kaşlarından ve saçlarından akarken manyaklar gibi gülüyordu, geri gelmişti sonunda, sonunda geri gelmişti.
Sigarası bittiği gibi yenisini yaktı.
"Kardeşim...artık bana ihtiyaç duymadığını sanıyordum..."
Aynı ağızdan çıkan bu farklı ses onun sesiydi.
"Sana hep ihtiyacım var, yalnız kaldığımda deliliğimin beni ele geçirmemesini sağlayan yegane bariyer sensin..."
Elini cebine atıp metal bir obje çıkarttı.
Onu bunu kullanarak bulabilirmisin?
Ses ufak bir kahkaha atıp onayladı "Bulabilirim"
"O halde bul"
"Bulunca ne olacak?"
"Onun varlığını artık sonlandıracağım, fazla sorun teşkil ediyor"
"Yalancı"
"En az senin kadar kardeşim"
"Onu öldürmek yetmeyecek, varlığını silmeliyim, asla varolmamış gibi olmalı, o zaman rahat bir şekilde ölebilirim...Zaten bu akciğer kanseri ile fazla vaktim kalmadı"
"Fazla vaktim kalmadı..."
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder