Neler olduğunu ben de bilmiyorum, hayatın bir yöne doğru giderken geçirdiğin değişimler seni ne kadar zehirleyebilir, ne kadar kontrol edebilirsin kendini yüksek hızda bariyerlerden çıkmamaya çalışarak?

Bu süreçte bazı şeyleri sorgular oldum, sadece kendimi değil, çevremdekileri, insanların sana karşı ne kadar değişebileceğini, senden bir beklentileri olduğu zaman eskiden ses çıkartmayanların birden bire nasıl konuşkan olduklarını.

Bilmediğim şeyler değilmiş hiçbirisi, gene de görmek gerekiyormuş.

Şey çok kötü, insanlık ile ilgili çoğu kavramın aslında içi oldukça boş laflar bütünlüğü olması gerçekten üzücü, üzücüden öte, kahredici, çünkü hepimiz eninde sonunda, belirli noktalara geldiğimizde aynıyız.

Kimse için katharsis yok, kimse için büyük sonlar yok, büyük planlar, seni kurtaracak insanlar yok, herkes için herşey aynı, herkes için herkes kadar içi boş ve sağlıksız herşey.

Ve o milyonlarca insanın nefes alışverişleri içinde tek bir mevcudiyet kırıntısı bulamayacağını farkettiğinde yaşamaya başlıyorsun, dünya üzerinde kalmış son insan gibi hissediyorsun belki fakat yaşamaya başlıyorsun.

Bazen çok sevdiğin bir insan üzülüyor ve hiç bir şey gelmiyor elinden.