Ölüm ve Anlamı

Ölüm enteresan, ölüm haberini alana kadar ne kadar gerçek olduğunu anlayamıyorsun. Önce bir kaç gün habersizlik, sonra gergin beklemeler. Sürekli olarak kemiriyor ruh, tin, artık ona ne derseniz deyin.

Bir kaç haftadır içim içimi yiyordu, yaşayacak mı, ölecek mi. İkisinin arası yok çünkü, bazen hikayelerin orta yolu yok, ya iyi ya kötü, göreceli tabii bunların hepsi. Ölüm enteresan şey, ardında bıraktıkları, parçaladıkları, bir araya getirdikleri.

Ölene kadar çok göz yaşı döküyorsun kendi kendine fakat öldükten sonra bir damla bile dökemiyorsun, neden peki? Ben mi çok kalpsizim? Neden ağlayamıyorum onu o kadar çok sevmeme rağmen neden ölmesine ağlayamıyorum, neden ölümüne ağlamadım?

Benim için hepsi çok özeldi fakat o daha da özeldi, suçsuz, günahsız, sessiz. Sadece şu soğuk dünya da kötü bir genetiğe sahip olduğun için tutunamamak, bu çok büyük bir haksızlık, bu çok büyük bir yanlışlık. Günün birinde her varlığın günleri sona erecek fakat bu kadar erken değil, bu kadar erken değil.

İnsanların ölmesine dayanabiliyorum, insanlar ölebilir. Sesleri çıkabiliyor, kendilerini ifade edebiliyorlar. Pişmanlıkları ve mutlulukları var ardında bıraktıkları, küçük kutuları var hep sakladıkları. Bu sebeple insanlar ölebilir, bence bize mübah.

Öte yandan çocuklar ölmesin, asla büyümeyecek çocuklara ne demeli peki? Sürekli uyuyan, sürekli olarak sevmene izin veren, tek isteği sevgi olan mırlayan çocukların farkı var diğer insanlardan, ben bu farkı çok iyi biliyorum.

Duygularımın ve sebeplerinin ne olduğu önemli değil, zaten beni kimsenin anlamayacağını biliyorum bu konuda, nefret dolu dünya üzerinde, saf olan ufak tefek şeyleri koruyamadığıma kızıyorum, elimden daha iyisinin gelmediğine sinirleniyorum, üzülüyorum.

Şimdi onun yerine koyabileceğim bir şey yok, zamanla yerine koyamayacağım şeylerin çoğalacağını biliyorum, bu ise asla durduramayacağım kayıpların birincisiydi, yakında çok daha büyüklerini yaşayacağımın bilincindeyim, buna hazır mıyım bilmiyorum, ne kadar hazır olabilirim bunu da bilmiyorum, tek bildiğim, uzun zamandır bu kadar farkında değildim çoğu şeyin, ölüm karşısında acizliğimizin, ölüm karşısında ne kadar çaresiz olduğumun.

Sevdiğim herkes tek tek ölecek, ailem yaşlanacak, küçük çocuklar ölecek, kardeşim ölecek, arkadaşlarım ölecek, ailem ölecek.

Bu sebeple kimsesiz olduğum gerçekliğine alıştırmaya çalışıyorum kendimi uzun zamandır, senin bana söylediğin gibi, bana sevgiyi kimsenin öğretemediğinden bahsetmiştin o gece, doğru, bana kimse sevmeyi öğretemedi, ben de öğrenmek için hevesli olmadım hiç bir zaman. Sevmek yerine korkak olmayı seçiyorum 1.algı da, bunu ne sen düzeltebilirdin ne de ben düzeltebilirdim.

Fakat benden alınanlar ile kapanmıyor hesap, kapanmayacaksa.

Seni çok sevdim, keşke ölmeseydin, ben seni sevmeye devam edecektim daha.

Umarım gittiğin yerde üzerinde yatacağın kaloriferler vardır bolca, çok yeme tamam mı?

Seni seven kardeşin