Canavar

Haftanın her günü başka bir canavardım, Pazar günleri dışında. Her sabah annemin sesine uyanıp haftanın hangi günü olduğunu merak ederdim, böylece hangi canavara dönüşeceğimi kestirirdim. Yatağımın kenarına karar verdikten sonra kıvrılır, yorganımı çeker ve o yaratığa dönüşürdüm.

Pazartesileri Vampirdim, resim dersinde kalemimin kenarını ısırır ve ancak bir Vampirin kurbanlarında bırakacağı izleri bırakırdım. Eve geldiğimde paltomu kafama kadar çeker ve gözlerimi güneşten korurdum. Annem bana bir bardak kan koyardı, ben de mezarımda televizyon izlerdim. Bazen gölge oyunu oynardık annemle, o elleri ile yarasalar yapardı ve boynunu bir Vampir gibi öpmeme izin verirdi.

Salı günleri Kurtadam olurdum. Okula giderken yolda köpeklerle konuşurdum, oyun alanında üzerime gelen çocuklara hırlardım. Eğer o gece dolunay varsa annemle oturur bulutların dolunayı aralamasını beklerdim, böylece uluyabilirdim. Annem sadece gülerdi, bir gün gülmedi ve ağladı, bunun sebebi ona babamın nasıl bir canavar olduğunu sormuş olmam.

Çarşamba günleri yağmur yağdığında üzerim beden eğitimi dersinden kalan çamurlarla kirlenirdi, annem bir bataklık canavarına dönüştüğümü söylerdi. Beni sıcak banyoma koyup yıkardı, kirli suda çağlarca beklerdim, bataklığımın altından dünyayı izlerdim.

Babamın paltosundan kibritler almıştım, kibrit kutusunun önünde çıplak bir kadın vardı. Bu kibritleri Perşembe günlerine saklardım çünkü Perşembe günleri bir Ejderha olurdum, bana zarar vermek isteyenleri yakardım. Okulda beni rahatsız eden bir çocuğu nasıl yakacağımı planlardım.

Babam sadece haftasonları eve gelirdi, Cumaları geç vakitlerde gelirdi bu sebeple onu görmezdim. Cumartesileri geç vakte kadar barda değilse odamda kalıp mesafemi korurdum. Fakat gece geldiğinde bağırdığını duyardım. Annem haftasonları çok değişirdi, çok sessizleşirdi, hiç bir şey düşünür gibi görünmezdi. Cumaları sadece evin çevresinde dolaşırdı. Ben ise bir hayalet olup saklanırdım. Annem her seferinde kaçacağımızı söylerdi fakat tam gidecekken çantasını tekrar boşaltır odasına çıkardı.

Pazarları canavar olmama gerek kalmazdı çünkü babam evdeydi, babam canavardı. Koltuğunda oturur, bira ve sigara kokardı. Beni çağırır ve anlamadığım kelimelerle homurdanırdı. Neden bana sinirli olduğunu bilmezdim, koltuğundan bir canavar gibi kalkar ve yumruğunu bana sallardı. Gerçek ismi olmadığı halde ona baba dememi isterdi. Annem gelir, beni yemek masasına oturturdu, genelde et yapardı. Yemeğimizi sessizlik içinde yerdik ben ise babam bizi sevmemesine rağmen neden hala geliyor diye düşünürdüm. Sonra odama giderdim ufak bir mutlulukla, çünkü Pazartesi geliyordu ve tekrar ben canavar olabilecektim…”

Siyah

Mesele ne peki? Mesele asla öğrenmiyor olmak. Kimle karşılaşırsan karşılaş, kimi seversen sev, kimi aldatırsan aldat, aynı hataları kendi çifte sarmalının içinde tekrar edip duruyorsun sen de diğerleri gibi. Yer üzerinde geçirdiğin zaman önemli değil, yazım hataları yersiz ve sıkıcı, cesaret boş, yalanlar gerçek. Sonuçta ilişkiler çıkar gider hesabı olduğu vakit, bütün yaşadığın gerçeklik politik ve sen, ve sen buna rağmen öğrenmiyorsun.

Kime ihtiyacın var? Birisine ihtiyacın var belli ki, sürekli olarak milyonlarca ayaklı ceset parçasından kendine uygun olanları mezbahana asmaya ihtiyacın var. Yalan söylemek sizlerin işi, yalan söylemek sizlerin ihtiyacı, fakat ben buna inanıyorum anlıyor musun? Bu benim gerçekliğim, senin yalanlarına ihtiyacım var, senin doğrularına değil, gözünün içine bakıp boşalırken başkasını düşündüğün gecelere ihtiyacım var, tekrar derini yüzer gibi içine bakmaya ihtiyacım var, ihtiyaçlarım var.

Seneler geçti ve ben gene yazıyor gibiyim, her nefes alamadığımda yaptığım gibi, bütün insanları tekrar tekrar görüyorum, tekrar değerlendiriyorum, hepsinin pembe etlerini seçiyorum vitrinden, yalandan morarmış dillerini, kullanmaktan harcanmış cinsel organlarını, gerçeklere bakmamak için morarttıkları gözlerini görüyorum, samimiyet yok, samimiyet olmamalı, samimiyet bizleri gerçek yaşamı tecrübe etmekten alıkoyan tek şey, buna ihtiyacımız var, bunun için yalvarıyoruz.

Kristal gibi taptaze ve duru görünmek istiyorsun oysa, sen de onlar gibi yadsınmamak istiyorsun, parça parça bölünmek, kesilmek, psikolojinin içinde hapsolmuş o irinleri akıtmak istiyorsun iğneler batırıp vücuduna, beyninden, yüreğinden akan kötülükler nehirleri doldursun, taşsın istiyorsun, eninde sonunda, dünyanın sonu gerçekten gelecekse, o uçurum anında yalnız olmamak, onunla olmak istiyorsun.

O dediğin bir kalıp, o dediğin bir düşünce, eninde sonunda kendinle olmak istiyorsun aslında, kendini sevmek, kendinle barışmak, yaptığın pişmanlıklarının onur duyduğun şeyler olduğunu farketmek, tekrar tekrar onları yaşamak.

Uzun zaman geçti  ve ben söylemek istediğim kelimelere ancak şimdi sahip oldum, artık eksisi gibi akmıyor kelimeler, çok sigara içtiğimden damarlarım değil ruhum tıkanmış gibi, düzelmiyor, geçmiyor. Geçmişin hayaletleri aksediyor bu sefer, kahverengi kadınlar, bal rengi gözlere sahip kadınlar, gri soğuk kadınlar, renkli renkli bir sürü kadınların olmuşsa senin de benim gibi geçmişinde, o renkler üzerinden zamanlar geçtikçe soluyor, sen soluyorsun onlarla birlikte, sigara içmeye çok benziyor, ciğerinin solması gibi.

Bir tane kadın istiyorum, sadece benim olsun, ben onu sevdikçe terketmek istemeyeyim, terketmek istemedikçe ondan nefret edeyim, bana beni hatırlatsın, bana seni hatırlatsın, hepsi oldukça karışıkken birden bire çekip geçmişe götürsün beni, orada tekrar griyi göreyim orada tekrar kahverengini, bal rengini göreyim, virgüller olmasın, sadece hız olsun, onunla beraber yaşadığım bir hız.

Mesele neydi peki bu yazıya başladığımda? Asla öğrenmiyor olmak mı? Kopya çektim baktım, asla öğrenmiyor olmakmış, mesele nedir gerçekten? Meselenin ne olduğunu artık ben de bilmiyorum, mesele sensin belki, mesele benim belki, mesele gri, mesele kahverengi, mesele insan.

Benim meselelerim hep siyah.

Koi No Yokan is a truly beautiful concept. It can defined the sense can have upon first meeting another person that the two of them are going to fall in love. In other words, it is the knowledge one has that he/she is going to fall in love with another person. This differs from the idea “love at first sight” in that it does not imply that the feeling of love exists, rather it refers to the knowledge that a future love is inevitable.

Loss is a part of life. You can't really care for something or someone until you realize that one day, they may be gone. And when they do go, we feel as if everything goes with them and we feel like we'll never really care about anything again. But we do. And we discover that that loss was a gift, that helps us appreciate all of the things we still have.

Life is such an interesting thing. It burns away by seconds.

I'm burning it away, day by day, week by week, my life is erupting, most people share it with another and together they meld into the timeless stream of life.

Lately, possibilities started to wither, the ideas at the very least.

I'm destroying myself, easily destroying bonds, easily corrupting everything. 

I'm a corrupt human being, in the state i am, i cannot accept any human being to accept me for what i am.

Yet the isolation is perishing me, god i'm so alone, i don't have anyone to share these thoughts.

I don't have anyone.

I don't know how to share my problems, i don't know how to tell, i don't even know where to begin.

This isolation is killing me, i want to get involved, i want to be able to feel something, i want to be loved, i want to be , i just want to be.

I'm so sad, i'm a very sad person, my whole life is sad, everything about me is consisting of a big dark void.

For these reasons, no one wants to get involved with me.

And i cannot change.

I'm a sad human being.

I'm so sad.

Ne ölüm ne de hayat. Hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ellerim ceplerimde  hiç olmadıkları kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi. İnansaydım herhangi birine, uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. Okyanuslar kıpkırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi ama inanamadım. Bir türlü inanamadım. Bütün hayat bir ilüzyon. Benim gibi.

Headfirst for Halos

The white lines of the white room started to blur. He felt the calm at first, then he felt the fury. Black Demon stood tall and laughed as it enjoyed the destructive nature of the situation.

The sensation was overwhelming, everything that stood for a foundation of a soul crumbled, the floor blurred, the white marble statues cracked, Black Demon laughed, The Man watched as it all happened in the middle of it.

Imminent, the end was imminent, inevitable and inescapable. He knew that, he started to gaze into her killing jar.

"Too many words to describe it, unnecesarry" he said.

Demon gave a big, toothy smile and cackled.

"Everynight is something better, you ran and ran, you hid the last fragment of your Anima, from me, i thought we were brothers, i thought the Kaleph was our primary mission, yet you failed to redeem the Kaleph to their rightful place, you forgot what you are, you forgot your responsibilites, for this, i'm taking the last fragment of your piece of mind, i'm destroying your White Room."

He felt lost in the grip of something, the Anima.  He hid the last shred of his Anima to the last statue which he didn't finish, it failed to take shape, it was just a glimpse of a better future for him, a future where he has no need for redemption, a sinless past and a hopeful life. 

But he lived the Sharpest Life of all. The razors slit her skin as he lived and he never regretted it, he thought he was powerful, yet he was weakest of them all, 

"There is a place in the dark where the Daemons go, you can take off your skin in the Satanic glow. Juliet loves the beat and lust it commands, drop the dagger and lather the blood on your hands Daemon."

And just like that, the unclarity became a clarity, untruth became truth.

"This is how i dissapear then." said the Daemon.

"Have it your way." said the Man.

"Unexplain the unforgivable, drain all the blood and give humankind a show. By the streetlight, this dark night, a seance down below, there's things that i have done, you never, should ever know..."

Said the God

Ender's Game

Haven't been writing much lately.

I don't know the reason behind this. I tried to write but i was unable to do it, for some reason, i felt so ashamed whenever i tried to hold a pencil or tried to tackle down on keys.

I feel disconnected from everything, my beliefs, my relationships and everything else.

I look at the other human beings, i talk, i laugh i smile and i say it's OK.

I say the same thing to myself, over and over again.

"It's going to be OK."

Deep down, i know it's not going to be OK, nothing is going to be OK and the most depressing thing about this, i accepted it. Everything slowly fades away and leaves me alone, it's not even bothering me anymore, i'm slowly turning into a lifeless, soulless puppet and i accepted this fact.

This saddens me.

I was forced to grow up, i was just a little child and i had to take up the mantle of  "being there". I had to "be there" for my sick mother, i had to "be there" for my failing father, i had to "be there" for my hardworking sister.

In the end, i was forced to grow up in a harsh enviroment, i had to earn everything, i had to earn the freedom to spend time with other humans by working in my young age, i had to earn my right to live in this world, i had to survive, i had to pay my bills, i had to live, i had to be happy, i had to be ok, everything was going to be OK,  as long as i gritted my teeth and worked, good things would come to me.

The game i played was the End Game from the very beginning.

Every story arc that opened to me was already doomed to fail horribly and it did.

I was so angry once, angry at everything this life put me into.

Anger was my driving force, anger was my fuel, my hate was my shield and my reason to live, cause i had to prove myself, prove that i can be anything i wanted, i can be a writer, i could draw, i could fall in love, i could stand in the edge of a cliff and yell " i'm not afraid."

I'm writing this, i'm writing this and there is a severe sadness in my heart, i'm not even hateful, vengeful anymore. I'm just sad, it ended for me before it even began.

Slowly but surely, this state emptied my heart.

I'm feeling like an instrument.

My choices don't matter.

I don't matter.

I can't get myself from this overwhelming sense of emptiness.

Ender's Game, fucking Ender's Game.

It put me through it, it made me a survivor, i'm nothing special, everyone is a survivor.

In this Ender's Game, there is no end.

İt Ürümesi

İnsanı Edebiyattan uzaklaştıran şeylerden biri gene insan.

Kendin olamadığın şeylerden dolayı nefret ediyorsun eninde sonunda, yapamadığın şeylerden dolayı kızıyorsun kendine biraz. 

Herşey oldukça sikikken gerçekten durumlar ile ilgili üzülmeye veya kafana takmaya enerjin kalmıyor, çünkü herşey nihayetinde oldukça sikik.

Sonra duygusuz oluyorsun, halbuki diğer taraftaki modern orospu çocukları bilmiyor ki bazı şeylere ulaşmak için başkalarından ne kadar verdiğini.

Çünkü farklılık var, o orospu evlatları ile benim yaşadığım hayat arasında ki ince çizgide oldukça kalın farklılıklar var aslında. O kalınlığı yedirebiliyorsan bir taraflarına işte o zaman oldum diyebiliyorsun.

Ben tiyneti böyle olmayanların gelecekte de böyle olmayacaklarına dair inancımı koruyorum tabii ki, şüphesiz kelimenin saf haliyle orospuçocukluğu paradan başka şeyler kazandırıyor. 

Bir iki kitap okuyupta dünyaya açıldığını düşünen, edebi postülası cinsel organları kadar gergin ve yerinde olan bir iki it ürümesinin söylemleri rahatsız etmedi ama beni, beni rahatsız eden onların pek tabii ve daimi varlıkları oldu bu götünü siktiğimin düzeninde.

Be amına kodumun çocukları, kredi kartı limitiniz bittiğinde, sevgiliniz başka bir adamınkini haberiniz yokken ağzına aldığında, çok sevdiğiniz televizyon dizileriniz yayından kaldırıldığında, üzerine oturduğunuz yarrakların konukları değiştiğinde, size kim bakar bir sorun kendinize?

I've had a girlfriend when i was 18 years old. I loved her, we dated like 2.5 years. I believe at some point she genuinely loved me too. Our relationship was not ordinary, we went through many things together. We shared our most personal pains and we did everything.

I never said i was in love with her, not even once.

I think she understood, she never asked if i ever loved her or not, that's why i loved her.

It's just, i never loved anything but bringing that up was too tiring, at one point, i did bring it up.

I told her i never loved anyone or anything, i was a loveless little prick and i blamed the world for it.

We were crossing the street and she held my hand and said "I never loved anyone or anything too, let's hate everything together, at least together, it wouldn't be so lonely right?"

That was genuine, in the end she and i had to go our seperate ways and i blamed her for it, but hey, what can you do.

She still says she hates everything, she is still true to herself and i admire her about this. But now she says she learned hate is a personal thing and you cannot share it with another, so she is out there, hating the world alone.

She went on a quest to find another one who can share her hate.

When we were separated, i started to dabble around the concept of "love". Like how it supposed to make you feel, how can you love someone, how can you be "in" love with someone, it was so alien to me, i didn't even comprehend the basics of it you know?

Then i met with someone else, she was a complete headcase but then again average Jane's always bore me so i accepted that part of myself. Anyway, that someone made me feel some feelings, it was ok at some point but certain time had passed i started to lost my control over my feelings, in the end she and i had to go on seperate ways too, she damaged me i damaged her things were said and done but it was OK. It was a brief period of stupidity on my part to let my emotions go on a rampage like that.

But in the end, the girlfriend i dated for like 2.5 years had gone on a quest to find out more about her hatred and i've gone on a quest to find more about love.

I met with her recently, she said i had changed, i've became a less sincere person, my mask had become harder my shell had become thicker. She said i was not the person she liked.

She had no emotions besides her hatred but in the end she stayed true to her one identifiable emotion and that way she never lost herself. On the other hand, i dabbled in emotions that i didn't understand and that made me a abomination, i get sad in weird situations, i get angry in unnecessary people, that "learning to love" process fucked with my head so much it made some perma changes in my character.

So i tell you kids, stay true to your familiar emotions in case you don't wanna be fucked in your head like me.

They say that the first line should get you in. While how's this for a first line? I've just shot my best friend. 
I did it with a .32 calibre Smith & Wesson revolver. In fact, the barrel is still warm, and the pungent smell of hot, smoking metal is somewhat satisfying to the nostrils. I shot five times... just for the hell of it. 


I'm a writer. I specialise in short murder mysteries, so is not unusual that I keep a gun. Actually I have several. It helps establish authenticity when you can actually look at the object you describing. Besides which, I enjoy collecting them. I have an 18th century flintlock pistol in pride of place over my Mantel, along with several trophies earned through my involvement with the pistol club. 
Although I've had three books of short stories published, I'm working on my first novel. My publisher would like it completed in six weeks. Fat chance! After all been through these last few months, I'll be lucky to have it finished this year. 


Six months ago, while riding high on the success of my third book, I discovered my husband was having an affair. 
It came as a complete surprise, though in retrospect, I guess I hadn't really been taking much notice of David. I was busy with my career, and I suppose I to my marriage had granted. 


I hadn't noticed that he was coming in later and later each evening, nor had I paid any attention to his excuses. I was completely involved in my work. I was married, in a sense, to my word processor. 
A typical day from me is one where I lock myself away in my office fro 7 am until around noon, working solidly at my machine. I have lunch, then walk for an hour with my St Bernard, Achates, through the fields around my farm. I love the peace and tranquillity of the farm, yet it's only a 20 minutes drive to the city,where, unfortunately I often need to be. 


At two, are usually make all obligatory phone calls, or run any errands before settling back into my office at three, and working until 9 p.m. a fairly rigid schedule, but one that any dedicated writer would find necessary. 
There are, however, deviations from all schedules. On the day of my last book launch, I had the book signing session to attend in the city, and an appointment to take Achates to the vet, after which I had arranged to meet my publisher, Rusty Chan for lunch 
My husband's office in the law firm Martin, Maguire and Hamilton, is just across the road from the restaurant. As I was a little early from my luncheon appointment, I decided to make an impromptu call on David. I walked into the foyer of the building, and as I waited for the lift to take me to his office on the 13th floor, I noticed a red Mercedes convertible pull up outside the building. 


I recognise the car is belonging to Diane Lane, a woman I have known to 10 years, and whom I considered a good friend and confidante. It was, in fact Diane who had encouraged me to write. 
In the passenger seat was David. This immediately struck me as odd because I'd always thought that David never cared much for Diane. "too prim and proper", he always said. The next thing I saw was Diane slip her scheming arms around my husbands conniving neck as he delivered a passionate, lingering kiss on her prim and proper lips. 


The lift door opened. Dazed,I got in and press the button for the 25th floor and the roof of the building. 
An icy wind tugged at my hair as I leaned over the railing and gazed down at the streets. I saw the red Mercedes drive away, and the end that was my miserable husband enter the building. I felt angry, betrayed and humiliated. How could I not have known! And how they both must have laughed at me. 


At home later that afternoon, I placed the floor trying to decide what to do. Then the phone rang. It was the vet with some devastating news. I was told that my beloved Achates had an inoperable tumour in her stomach. It was terminal. "Six months", he said. "It would be kinder to have her put to sleep". 
In one afternoon, my whole world had collapsed around me. I'd been betrayed by two people I loved and trusted. And now, the ultimate irony. I was being forced to betray my most loyal and unconditionally loving companion. I felt helpless and out-of-control. 


I locked myself in my office and cried tears of frustration, grief and anger. I had no want to talk to-to share my heartache, and my heart truly felt as though it would break. I tried to imagine life without David, and somehow that prospect didn't seem as dismal as life without Achates. 
I managed to transfer my feelings of lost to my word processor, and sometime later, I began to type furiously, filling the screen over and over with words and emotions that just seemed to pour from me. 


The plot began to form, a storyline developed, and quite by accident that afternoon, the skeleton of a rather good novel was created. 
So here I am, six months down the track, still working on that novel. Rusty is excited, as all good publishers are when their favourite author is about to produce their best work. 


Sadly, I made the most difficult decision of my life, and had Achates put to sleep shortly after the diagnosis of her tumour. 
I may do not so difficult decision and divorced David three months ago, almost immediately after which he married Diane-in a very "prim and proper" wedding ceremony. 


And after a long and fruitful association, I parted company with my word processor. It was my very best friend, yet its betrayed me too. An electronic malfunction caused it to wipe to entire chapters of my novel. A major setback, and quite unforgivable. 


I bought a brand-new computer yesterday, and since the word processor was declared officially beyond repair, I decided to use it for target practice. 


I promise you, it didn't feel a thing.

Captive

It's said the anger builds up rather strangely in the quiet folk.

You cannot remember it's conception, anger, unlike any other emotions, doesn't have a clear conception time in the people like me. You cannot know when it started to build up. Time passes, you become subjected to the injustices like any other people in the world, but as the time passes, you don't do anything, you just stand there, motionless, you just watch, watch as your enemies wear smiley faces, you watch as they take your hand, wish you their very best and you know, you know when you look into their eyes, you see the lies, you see the cowardice, you see the fear that put them through the way they were on. Instinctively, they know you know it and they fear it.

But they don't know about The Darkness you hold. You count the time and realize, you've become a prisoner of That Darkness, once it was a faint shadow of it's self but now it has become a sea of blackness, a dark sea of negative emotions, hate, disgust, anger, dissapointment.

If you possess the will, you can take it, you can let it grow in your endless sea of your soul as it takes it's roots. You see your White Room engulfed in flames, you see the trees are but choal but still alive, feeding on the imaginative blood of your enemies, reveling on the hate that is growing inside of you.

Yet you take no action, you just stand and watch, you observe the people who cross the same paths as you cross it.

The sad part is, when the hate grows so strong, so deep, you realize you used all available feelings and morality inside of you to feed that rage. Hope, Love, Longing, Loyalty and all of these feelings becomes a simple log for you to feed it to the flames of your undying rage.

And when you are out of fuel, you start the burn all those that's left. Your memories, they burn away like simple branches, you destroy everything you hold dear to keep the flames burning. Sheer anger of doing this becomes the sole purpose of living. You set course on the way to ultimate destruction, for your enemies, but for the ultimate destruction, you pay the ultimate price. You become a vessel for vengeance, and after that there is no turning back, your soul becomes so corrupt and black, you cannot see anything from inside. The only thing fuels your broken spirit becomes the need for vengeance.

You no longer hold any interest in Justice or what is right.

You show no interest in balancing the scales.

You just want to destroy those scales, you want to crush the very concept of Justice.

You spend restless nights, dreaming about how will they scream, how will they cry, how will they suffer.

It becomes your ultimate goal.

Your Raison d'etre.

And the most dangerous thing is, you are aware of who you are and you learn to keep it at bay, for the right time...

Troika of Life

Isolation is a choice, it's the choice we make when we encounter something that might hurt us. We make the choice and pray that it won't affect us in the end.

We try to narrow down the elements of our life, our relationships, our family, our financial situations, in the end everything seems to be a clusterfuck. We cannot do it, we can try to narrow it down but it never happens in the end, the prices we tag each other doesn't fit, there is always a secret, there was always a backdoor that we just didn't saw yet.

You can get bored of these backdoors, backdoors to people lies. When we lie, we give openings everywhere, it's so easy to read to someone accustomed to lies. When we lie, our body tells to the outside world "I'm lying, i hate myself, this is wrong, please stop me." We give these signals and actually unconciously our social circles take notice of it but we never do anything to bother. This is the social strata that everyone was accustomed of. It cannot be broken, we can never be completely sincere to each other.

Everything is a big mess, the relationships we live, the bonds we enjoy, the very fabric of our existence is byproduct of modern life. There is no denying that, that is one absolution we cannot escape.

There are no fortress to be conquered, there are no walls to be broken, all hearts are occupied, souls are black and money is bloody.

If you understand the fact that absolutely nothing is pure, then everything will be revealed as crystal clear, cause in the end, nothing is pure and you just have to accept it.

This is the core morality of our way of life. We destroy to live, we hurt to enjoy, we lie to feel. Thats why i will be happy as long as i'm in my Souvlaki Space Station.

And i don't have big expectations, i'm happy in where im standing, i'm happy and i'm ok with this.

When you try to forcefully change something, when you rush into something without noticing the consequences, you will be broken, it means you are not ready to move on, you have to stay in where you are and reflect on your past transgressions.

It isn't easy, being human. It's never going to be easy because of these null reasons.

You just have to reflect, you just have to seize the moment and enjoy it, there is no joy greater than that cause every second is just piece of an another past.

As long as you have time to line the pieces of the puzzle, don't give up on life.

Not just yet.

Neler olduğunu ben de bilmiyorum, hayatın bir yöne doğru giderken geçirdiğin değişimler seni ne kadar zehirleyebilir, ne kadar kontrol edebilirsin kendini yüksek hızda bariyerlerden çıkmamaya çalışarak?

Bu süreçte bazı şeyleri sorgular oldum, sadece kendimi değil, çevremdekileri, insanların sana karşı ne kadar değişebileceğini, senden bir beklentileri olduğu zaman eskiden ses çıkartmayanların birden bire nasıl konuşkan olduklarını.

Bilmediğim şeyler değilmiş hiçbirisi, gene de görmek gerekiyormuş.

Şey çok kötü, insanlık ile ilgili çoğu kavramın aslında içi oldukça boş laflar bütünlüğü olması gerçekten üzücü, üzücüden öte, kahredici, çünkü hepimiz eninde sonunda, belirli noktalara geldiğimizde aynıyız.

Kimse için katharsis yok, kimse için büyük sonlar yok, büyük planlar, seni kurtaracak insanlar yok, herkes için herşey aynı, herkes için herkes kadar içi boş ve sağlıksız herşey.

Ve o milyonlarca insanın nefes alışverişleri içinde tek bir mevcudiyet kırıntısı bulamayacağını farkettiğinde yaşamaya başlıyorsun, dünya üzerinde kalmış son insan gibi hissediyorsun belki fakat yaşamaya başlıyorsun.

Bazen çok sevdiğin bir insan üzülüyor ve hiç bir şey gelmiyor elinden.

Bazen çok kalabalığım işte, aklım yani, aklımın bulunduğu kafam yani.

Sizden kaçmak için gelmiştim aslında buraya, burası derken, geçmiş zaman eki kullanmak istedim biraz fakat saçma olurdu.

Sonra neden sizden kaçmak istediğimi unuttum, kendime bir takım sebepler bulmaya çalıştım, neden sizden kaçmak istiyor olabilirdim ki? Beni ne yönünüzle rahatsız ediyor olabilirdiniz ki? Ben bulmuşumdur bir şeyler, gene takılmışımdır olmayan yanlarınıza, mükemmel bir sebep yaratmışımdır her zaman olduğu gibi tabii ki.

Sonra, sonra tüm suçu sana attım. Onların çok masum olduğunu düşünüyordum çünkü, her birisi ayrı ayrı oldukça masum ve fedakardı, ben onları bırakmış olamazdım, ben seni bırakmıştım, sen aynı yerdeydin onlarla, o sebeple akıl sağlığım için kaçmalıydım ben oralardan, onlardan değil ama, senin bulunduğun yerlerden.

Eğer bir adamı gece vakti uyku tutmuyorsa, yapılacak onca iş arasında hepsini es geçip, önce sigara paketini arayıp, sonra bir takım kafasını kurcalayan şeylerden bahsetmek istiyorsa, ancak tüm gerçekleri yalın bir şekilde söylemek varken bunları ucuz bir fahişe gibi sikik metaforlar ile gizliyorsa, üzgünüm ama o adamın ciddi problemleri olsa gerek...Bir de o adam ben olsam gerek sanki.

Nerede kalmıştım, evet tüm suçu sana attım, yapabileceğim şeylerin arasında en akıllıcası buydu çünkü, şimdi bir boku kaşıkla yiyip, sonra tekrar tekrar bunu mantıklı hale getirmenin benim açımdan bir anlamı yok, o sebeple suçu senin üzerine atmak bana oldukça kolay ve katlanılabilir geliyor.

Açık konuşmak gerekirse bir süre önce bunların ne anlama geldiğini soruyordum kendime, sonra sormaktan vazgeçtim, hem sorular bir şeyin cevabı olmayacak, ne senin yediğin boklar ne benim yediğim boklar yaptığımız şeyleri adil kılmıyor ne de olsa. Benim kişisel kırıklıklarım ve depresyonlarım senin yalandan kurduğun düzenini ve alçaklığını örtmeyecekti nasılsa.

Bak ben sana ne demiştim? Seni seviyorum, ne kadar aşağılık, ne kadar iğrenç, ne kadar korkunç şeyler yaptıysan seni o kadar seviyorum, senin kendini nasıl hissettiğini de biliyorum çünkü bunları hisseden benim demiştim.

Büyük konuşmuşum.

Ben seni sevemezdim, dünyalar o an dursa, o parkta o an dursa ve benim düşünmek için yıllarım olsa, gene aynı şeyleri söyler miydim? Evet söylerdim, çünkü ben o an öyle hissediyordum, nasıl sana göre anlık değişebiliyorsa, bana göre de anlık değişebiliyormuş demek, tek sorun bunu senden öğrenmiş olmam, anlık değişimleri yani.

Fakat hala kendime göre numaralarım var, mesela asla senin kadar adi ve alçak olamam, olamıyorum çünkü, denedim inan, senin kadar düşebilmek için gerçekten çabalamam gerekti, düştüm mü peki? Hayır gene yapamadım, o kadar vicdansız değilmişim, insan yaşamını ve insan hayallerini satranç parçaları olarak göremedim ben.

Sana haksızlık yaptığımı düşünüyorsun, sana bu lafları söyleyerek bütün herşeyi sana yüklüyorum aslında değil mi? İnan bana kendi iç muhakememi yapıyorum ben, çünkü sabahın altısında bu satırları yazmak için uyandıysam beni rahatsız eden şeyler var demek, hele bir de senin karabasanına uyandıysam, gerçekten beni rahatsız eden şeyler var demek.

Huzur bulmak, diğer insanların varoluşları içinde huzur bulacağını sanmak kadar yalan bir şey. Nereye gidersen git, kiminle olursan ol, adını unut, kendine yeni bir kimlik yarat, yeni karakterler yarat ve yeni arkadaşlar edin, gene de huzur bulamıyorsun, gene de huzur bulamıyorsun Allison.

Ancak yazıyorsun işte, kültablasına giden parmakların kırıldığı güne kadar yazıyorsun.

Veya ucuz sigaran bitene kadar.